Λάμπρος Μιχαλόπουλος

Γεννήθηκε στα Λαγκάδια του Κεντρικού Άρτας το 1930. Τα αδέρφια του ακολούθησαν την στρατιωτική καριέρα και επέμεναν και για αυτόν να  κάνει το ίδιο. Εκείνος όμως έχοντας καλλιτεχνικές ανησυχίες (σε κάθε πανηγύρι κάθονταν στην άκρη από τις κομπανίες για να παρακολουθεί τους παλιούς οργανοπαίχτες) την απόφασή του την είχε πάρει. Την αγάπη του για τη μουσική την είχε στο αίμα του. Πουλάει ένα χωράφι ο πατέρας του, αγόρασε ένα βιολί και κατεβαίνει στη Φιλιππιάδα όπου και μαθήτευσε  με τον δάσκαλο  βυζαντινής μουσικής Λογοθέτη.  Ανήσυχος όμως με τα υπόλοιπα χρήματα που του έμειναν φεύγει για Αθήνα. Εκεί συνεχίζει να μαθαίνει νότες βυζαντινής μουσικής. Στο στέκι των μουσικών στην Ομόνοια γνωρίζεται  με τους σημαντικούς οργανοπαίχτες της εποχής Κόρο, Σιουκαίους και Στεργίου. Το 1952 γνωρίζει τη Ρόζα Εσκενάζυ και αυτό ήταν μια πολύ σπουδαία εμπειρία γι’ αυτόν. Ακούγοντας τους αμανέδες της και την “Αραπίνα μου Σκερτσόζα”, ενθουσιάστηκε. Επιστρέφει στο χωριό και κάνει με τους φίλους του την πρώτη του κομπανία: τον Θόδωρο Γεωργίου  κλαρίνο, τον Βασίλη Σπύρου ακορντεόν, τον Βασίλη Σπύρου κιθάρα, τον Γιώργο Παππά (Γιάκκα) λαούτο. Αργότερα προστέθηκε και ο Φάνης Γεωργίου στο κλαρίνο. Έπαιζαν σε πανηγύρια, γάμους, και εξοχικά κέντρα όπως τα έλεγαν τότε.

Παντρεύτηκε στα Πιστιανά την Ελένη Παπαδημητρίου (αδελφή του Δημήτρη Παπαδημητρίου, μουσικός και αυτός που έπαιζε κλαρίνο) και απέκτησαν δυο παιδιά, την Παρασκευή και την Νικολέττα. Στα Πιστιανά συνεργάζεται επίσης με τον Κωνσταντίνο Μήτσιο (Κουτσογιάννο). Το σόλο ανατολίτικο τσιφτετέλι με το βιολί ήταν το αγαπημένο του, ανατολίτικο αμανέ το έλεγε. “‘Οταν έπιανε το δοξάρι του νόμιζε κανείς ότι τον έστειλε ο θεός στη γη”, μας είπε κάποιος δικός του. Απεβίωσε σε ηλικία 74 χρονών, το 2004. Η συλλογή των  έργων του έγινε σε συνεργασία με την Παρασκευή (Βιβή Ρίζου). Την ευχαριστούμε για την συνεργασία και την άδεια να παρουσιάσουμε το έργου του.